Αν ήταν να δώσουμε ένα τίτλο στα κοινωνικοοικονομικά γεγονότα των τελευταίων μηνών , αυτός θα ήταν «η πτώση του μύθου» και φυσικά αναφερόμαστε στο μύθο που οικοδόμησε το καπιταλιστικό σύστημα γύρω από την ηθική του ανωτερότητα και την ικανότητα του για αδιάκοπη ανάπτυξη.
Ας σταθούμε στο πρώτο σημείο, αυτό της ηθικής ανωτερότητας. Για τους θεωρητικούς υπερασπιστές του, το καπιταλιστικό σύστημα έχει έμφυτη σχέση με τη φυσική δικαιοσύνη και την αξιοκρατία. Αυτό μεταφράζεται στο ότι έχει τη «μαγική» (όπως προσπαθούν να μας πείσουν) ικανότητα να αποδίδει σε καθένα αυτό που του αναλογεί και να τον τοποθετεί στην κοινωνική θέση που του αρμόζει με βάση τις ατομικές του ικανότητες. Μπορούν να αντιταχθούν πολλά σε αυτό αλλά το κυριότερο είναι ότι η θέση αυτή έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πραγματική βάση του καπιταλισμού (εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας από το συσσωρευμένο κεφάλαιο) και ακόμα περισσότερο έρχεται σε αντίθεση με τη σημερινή μορφή του, δηλαδή την κυριαρχία των μονοπωλίων. Οι πολυεθνικοί αυτοί οργανισμοί δεν δημιουργήθηκαν απλά και μόνο επειδή οι μέτοχοι τους ήταν «ταλαντούχοι» και «εργατικοί» αλλά επειδή , εκμεταλλευόμενοι τις δομικές ανισότητες του συστήματος και απολαμβάνοντας την πλήρη στήριξη των κρατών σε όλη τη γη, κατόρθωσαν να συγκεντρώσουν ολόκληρους κλάδους παραγωγής στα χέρια τους δημιουργώντας στρατιές προλετάριων σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Δεν εργάστηκαν σκληρότερα από κάθε άλλο απλά επικεντρώθηκαν στο ταξικό τους συμφέρον, ξεπέρασαν κάθε αναστολή και ανέβηκαν στην κορυφή της ταξικής διάρθρωσης.
Στον αντίποδα, σκληρά εργαζόμενοι μικροαστοί και προλετάριοι του τρίτου κόσμου όχι μόνο είδαν τον πλούτο που παράγουν να γίνεται λεία των νόμιμων τοκογλύφων (λέγε με τράπεζα) αλλά ταυτόχρονα είδαν τις συνθήκες δουλειάς τους να υπονομεύονται συνεχώς. Αυτό θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί τον προάγγελο της κρίσης καθώς τα μεγάλο κεφάλαιο παγκοσμίως, βλέποντας τα ποσοστά κέρδους να μειώνονται μετά από δεκαετίες ευημερίας (για τους ίδιους φυσικά) σκαρφίστηκε κάθε τρόπο για να εντείνει την εκμετάλλευση χωρίς να προσφέρει το παραμικρό αντάλλαγμα ( «μαύρη» και ανασφάλιστη εργασία, ελαστικά ωράρια, διαχωρισμός ενεργού-ανενεργού χρόνου εργασίας, «πάγωμα μισθών»). Έτσι, οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου κινδυνεύουν να στερηθούν ακόμα και τα απαραίτητα μέσα για τη συντήρηση τους προκειμένου οι «βδέλλες» της κοινωνίας να εξακολουθήσουν να κυριαρχούν. Η περίφημη «αξιοκρατία» αναζητείται…
Στο δεύτερο σημείο τώρα δεν έχουμε να πούμε και πολλά αφού οι συνέπειες της κρίσης είναι ήδη εμφανής και μας δείχνουν τις αντοχές της «αδιάκοπης» ανάπτυξης. Στην Ελλάδα το τρίμηνο Δεκέμβριος-Φεβρουάριος-Μάρτιος χάθηκαν 80.000 θέσεις εργασίας ως αποτέλεσμα της χρεωκοπίας πλήθους μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων και έπεται ανάλογη συνέχεια. Το ζήτημα είναι πως η καπιταλιστική ανάπτυξη βασίζεται στη μη σχεδιασμένη, άναρχη παραγωγή η οποία δεν βρίσκεται άμεσα συνδεδεμένη με τις κοινωνικές ανάγκες αλλά μόνο διαμέσου του νόμου της προσφοράς και της ζήτησης. Αυτό το γνωρίζουν φυσικά και οι ίδιοι οι καπιταλιστές και προσπαθούν να αποφύγουν τις κρίσεις υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου είτε μέσα από την εξοντωτική εκμετάλλευση ήδη κορεσμένων αγορών (όπως η Ευρώπη και οι ΗΠΑ) είτε μέσα από την ιμπεριαλιστική δημιουργία νέων αγορών ,ακόμα και με μιλιταριστικά μέσα, προκειμένου να διοχετεύσουν εκεί κεφάλαιο. Οι προσπάθειες τους (με εξαίρεση κάποιες σύντομες περιόδους) υπήρξαν επιτυχείς από τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι τα πρώτα χρόνια αυτής της δεκαετίας. Με βάση την πορεία αυτή, πίστεψαν και οι ίδιοι ότι ξεπέρασαν τις δομικές αντιφάσεις του συστήματος και συνεπώς πλέον δεν θα υπάρχουν κρίσεις στον καπιταλισμό καθώς η αγορά έχει τη μαγική ιδιότητα να «αυτορυθμίζεται». Την απάντηση στις φαντασιώσεις αυτές έρχεται να δώσει η εξαθλίωση του εργατικού δυναμικού και η καταστροφή εμπορευμάτων που αποδεικνύει τη σημασία της κρίσης για το καπιταλιστικό σύστημα. Μέσα από τη «καταστροφική δημιουργία» όπως την αποκαλούν, το σύστημα ελπίζει να αναγεννηθεί και έχοντας εξοντώσει τους παλαιούς «περιττούς» όρους της παραγωγής (δηλαδή εργαζόμενους και εργαλεία παραγωγής) ελπίζει να ανοίξει νέο κύκλο ευημερίας για το κεφαλαίο που θα οδηγήσει σε μια νέα κρίση.
Μέσα από αυτά, το ερώτημα τίθεται με ξεκάθαρο τρόπο στους εργαζόμενους σε όλη τη γη : είτε θα ανεχθούν την κυριαρχία του ταξικού τους εχθρού με τις καταστροφές που αυτή συνεπάγεται είτε θα βγουν δυναμικά από το φαύλο κύκλο του καπιταλισμού δημιουργώντας μια νέα κοινωνία ικανή να εκμεταλλευθεί ορθολογιστικά και δημοκρατικά τους όρους παραγωγής.
Το δίλημμα εκφράζεται απλά και ξεκάθαρα μέσα από αυτά τα λόγια
ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
1 σχόλιο:
χαχα
Το τρίμηνο Δεκέμβριος-Φεβρουάριος-Μάρτιος?
Τον Ιανουάριο έχουμε πάυση της εκμετάλλευσης και της ανεργίας?
Πρόσεχε τι γράφεις, θα μας πάρουν με τις πέτρες...
Δημοσίευση σχολίου