REMEMBER, REMEMBER THE 6th OF DECEMBER...

Παρασκευή 15 Μαΐου 2009

τσακωθειτε παλι για τα ποσοστα ζωα...


Δημοσιεύτηκε σήμερα στο tvxs το παρακάτω σχόλιο:
Ανακοίνωση - καταγγελία

Σήμερα 13 Μάιου 2009 ημέρα φοιτητικών εκλογών στα πανεπιστήμια ,γίναμε για ακόμη μια φορά μάρτυρες , φασιζουσών πρακτικών από πλευράς καθηγητών. Στο τμήμα Χημείας Α.Π.Θ. της λαμογιάς , της μίζας και της αυθαιρεσίας λοιπόν, η καθηγήτρια Στεφανίδου του τομέα της Οργανικής Χημείας κατέγραφε μπροστά σε έκπληκτους φοιτητές τα ονόματα που συμμετέχουν στο ψηφοδέλτιο της Αν.Αρ.Πα. Ε.Α.Α.Κ.

σε προσωπικό της μπλοκάκι δηλώνοντας ευθαρσώς ότι "σας φακελώνω θα δείτε τι θα πάθετε” το προηγούμενο χρονικό διάστημα η εν λόγω «καθηγήτρια» είχε αποστείλει επιστολές προς καθηγητές του τμήματος που ανέφεραν για μηνύσεις απέναντι σε φοιτητές ακόμα και μηδενισμό γραπτών ) .Όχι μόνο η συγκεκριμένη καθηγήτρια αλλά το σύνολο του διδακτικού και διοικητικού προσωπικού του τμήματος φέρουν ακέραια την ευθύνη για τέτοιου είδους ζητήματα τα οποία επανειλημμένα έχουν απασχολήσει τους φοιτητές του τμήματος αλλά και ολόκληρο το τμήμα ( απειλές για μηδενισμό γραπτών λόγω συνδικαλιστικής δράσης, απειλές για πειθαρχικά συμβούλια και μηνύσεις ,ακόμα και χειροδικία απέναντι σε μέλη του φοιτητικού σώματος ). Θεωρούμε ότι τέτοιου είδους πρακτικές που σιγά σιγά ξεφυτρώνουν στα ελληνικά πανεπιστήμια έχουν ως στόχο την φίμωση φοιτητών που αντιδρούν στην εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις τόσα χρόνια, την πολιτική απομόνωση πολιτικών χώρων που καταφέρνουν να τσαλακώνουν την εικόνα μεγάλο-μικροκαθηγηταδων και να αναδεικνύουν την ουσιαστική συμβολή αυτών στο προχώρημα των εκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων αλλά και τέλος στην στοχοποίηση φοιτητών και πολιτικών πρακτικών που δεν αναγνωρίζουν την επιβολή της «μικροεξουσίας» των καθηγητών.

Ο περιορισμός των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθέριων δεν θα περάσει. Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΕΙ ΜΑΣ ΕΞΟΡΓΙΖΕΙ.


ΑΝεξαρτητη ΑΡιστερη ΠΑρεμβαση
στο χημικό
Πείτε μου τώρα, είναι αυτή "δημοκρατία"? Πρώτα καταγράφουν τους υποψήφιους. Μετά θα βλέπουν και τί ψηφίζει ο καθένας μας?
Με τέτοια τρομοκρατία καυχιέται η ΔΑΠ ότι βγαίνει πρώτη? Η ΠΑΣΠ είναι τόσο περήφανη για αυτές τις διαδικασίες που τσακώνεται με την ΔΑΠ για τα ποσοστά?
Να τις χαίρονται τις εκλογές τους!

Καπιταλιστική κρίση και μόνη ουσιαστική διέξοδος

Αν ήταν να δώσουμε ένα τίτλο στα κοινωνικοοικονομικά γεγονότα των τελευταίων μηνών , αυτός θα ήταν «η πτώση του μύθου» και φυσικά αναφερόμαστε στο μύθο που οικοδόμησε το καπιταλιστικό σύστημα γύρω από την ηθική του ανωτερότητα και την ικανότητα του για αδιάκοπη ανάπτυξη.
Ας σταθούμε στο πρώτο σημείο, αυτό της ηθικής ανωτερότητας. Για τους θεωρητικούς υπερασπιστές του, το καπιταλιστικό σύστημα έχει έμφυτη σχέση με τη φυσική δικαιοσύνη και την αξιοκρατία. Αυτό μεταφράζεται στο ότι έχει τη «μαγική» (όπως προσπαθούν να μας πείσουν) ικανότητα να αποδίδει σε καθένα αυτό που του αναλογεί και να τον τοποθετεί στην κοινωνική θέση που του αρμόζει με βάση τις ατομικές του ικανότητες. Μπορούν να αντιταχθούν πολλά σε αυτό αλλά το κυριότερο είναι ότι η θέση αυτή έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πραγματική βάση του καπιταλισμού (εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας από το συσσωρευμένο κεφάλαιο) και ακόμα περισσότερο έρχεται σε αντίθεση με τη σημερινή μορφή του, δηλαδή την κυριαρχία των μονοπωλίων. Οι πολυεθνικοί αυτοί οργανισμοί δεν δημιουργήθηκαν απλά και μόνο επειδή οι μέτοχοι τους ήταν «ταλαντούχοι» και «εργατικοί» αλλά επειδή , εκμεταλλευόμενοι τις δομικές ανισότητες του συστήματος και απολαμβάνοντας την πλήρη στήριξη των κρατών σε όλη τη γη, κατόρθωσαν να συγκεντρώσουν ολόκληρους κλάδους παραγωγής στα χέρια τους δημιουργώντας στρατιές προλετάριων σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Δεν εργάστηκαν σκληρότερα από κάθε άλλο απλά επικεντρώθηκαν στο ταξικό τους συμφέρον, ξεπέρασαν κάθε αναστολή και ανέβηκαν στην κορυφή της ταξικής διάρθρωσης.
Στον αντίποδα, σκληρά εργαζόμενοι μικροαστοί και προλετάριοι του τρίτου κόσμου όχι μόνο είδαν τον πλούτο που παράγουν να γίνεται λεία των νόμιμων τοκογλύφων (λέγε με τράπεζα) αλλά ταυτόχρονα είδαν τις συνθήκες δουλειάς τους να υπονομεύονται συνεχώς. Αυτό θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί τον προάγγελο της κρίσης καθώς τα μεγάλο κεφάλαιο παγκοσμίως, βλέποντας τα ποσοστά κέρδους να μειώνονται μετά από δεκαετίες ευημερίας (για τους ίδιους φυσικά) σκαρφίστηκε κάθε τρόπο για να εντείνει την εκμετάλλευση χωρίς να προσφέρει το παραμικρό αντάλλαγμα ( «μαύρη» και ανασφάλιστη εργασία, ελαστικά ωράρια, διαχωρισμός ενεργού-ανενεργού χρόνου εργασίας, «πάγωμα μισθών»). Έτσι, οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου κινδυνεύουν να στερηθούν ακόμα και τα απαραίτητα μέσα για τη συντήρηση τους προκειμένου οι «βδέλλες» της κοινωνίας να εξακολουθήσουν να κυριαρχούν. Η περίφημη «αξιοκρατία» αναζητείται…
Στο δεύτερο σημείο τώρα δεν έχουμε να πούμε και πολλά αφού οι συνέπειες της κρίσης είναι ήδη εμφανής και μας δείχνουν τις αντοχές της «αδιάκοπης» ανάπτυξης. Στην Ελλάδα το τρίμηνο Δεκέμβριος-Φεβρουάριος-Μάρτιος χάθηκαν 80.000 θέσεις εργασίας ως αποτέλεσμα της χρεωκοπίας πλήθους μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων και έπεται ανάλογη συνέχεια. Το ζήτημα είναι πως η καπιταλιστική ανάπτυξη βασίζεται στη μη σχεδιασμένη, άναρχη παραγωγή η οποία δεν βρίσκεται άμεσα συνδεδεμένη με τις κοινωνικές ανάγκες αλλά μόνο διαμέσου του νόμου της προσφοράς και της ζήτησης. Αυτό το γνωρίζουν φυσικά και οι ίδιοι οι καπιταλιστές και προσπαθούν να αποφύγουν τις κρίσεις υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου είτε μέσα από την εξοντωτική εκμετάλλευση ήδη κορεσμένων αγορών (όπως η Ευρώπη και οι ΗΠΑ) είτε μέσα από την ιμπεριαλιστική δημιουργία νέων αγορών ,ακόμα και με μιλιταριστικά μέσα, προκειμένου να διοχετεύσουν εκεί κεφάλαιο. Οι προσπάθειες τους (με εξαίρεση κάποιες σύντομες περιόδους) υπήρξαν επιτυχείς από τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι τα πρώτα χρόνια αυτής της δεκαετίας. Με βάση την πορεία αυτή, πίστεψαν και οι ίδιοι ότι ξεπέρασαν τις δομικές αντιφάσεις του συστήματος και συνεπώς πλέον δεν θα υπάρχουν κρίσεις στον καπιταλισμό καθώς η αγορά έχει τη μαγική ιδιότητα να «αυτορυθμίζεται». Την απάντηση στις φαντασιώσεις αυτές έρχεται να δώσει η εξαθλίωση του εργατικού δυναμικού και η καταστροφή εμπορευμάτων που αποδεικνύει τη σημασία της κρίσης για το καπιταλιστικό σύστημα. Μέσα από τη «καταστροφική δημιουργία» όπως την αποκαλούν, το σύστημα ελπίζει να αναγεννηθεί και έχοντας εξοντώσει τους παλαιούς «περιττούς» όρους της παραγωγής (δηλαδή εργαζόμενους και εργαλεία παραγωγής) ελπίζει να ανοίξει νέο κύκλο ευημερίας για το κεφαλαίο που θα οδηγήσει σε μια νέα κρίση.
Μέσα από αυτά, το ερώτημα τίθεται με ξεκάθαρο τρόπο στους εργαζόμενους σε όλη τη γη : είτε θα ανεχθούν την κυριαρχία του ταξικού τους εχθρού με τις καταστροφές που αυτή συνεπάγεται είτε θα βγουν δυναμικά από το φαύλο κύκλο του καπιταλισμού δημιουργώντας μια νέα κοινωνία ικανή να εκμεταλλευθεί ορθολογιστικά και δημοκρατικά τους όρους παραγωγής.
Το δίλημμα εκφράζεται απλά και ξεκάθαρα μέσα από αυτά τα λόγια
ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

ψαξε τωρα για να μην ψαχνεσαι μετα...