Πόλωση και δομές δράσης

Αυτές τις μέρες στήνεται ένα σκηνικό πόλωσης και όσο πλησιάζουμε στις εκλογές τόσο θα εντείνεται όσο τα δύο μεγάλα κόμματα προσπαθούν να μας πείσουν ότι υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές στην πολιτική τους. Τα ΜΜΕ από κοντά, στα λόγια αποκηρύσσουν αυτό το κλίμα που δεν συνάδει στο politically correct προφιλ τους αλλά στην πράξη σιγοντάρουν μέσα απο εκπομπές (τύπου talk show) που συνδράμουν στο πολιτικό καρναβάλι μας και συνεισφέρουν τα μέγιστα ώστε να κρύψουν την ουσία της πολιτικής ζωής, δηλαδή το ταξικό της υπόβαθρο. Στόχος όλων είναι η συσπείρωση των ψηφοφόρων, κοινώς να συγκεντρώσουν τα πρόβατα που εγκατέλειψαν το μαντρι και να τα ξανακλειδώσουν μέσα γιατί τώρα τα έχουν ανάγκη.

Ποιός φοβάται την πόλωση; Σίγουρα όχι εγώ. Μάλλον θα έλεγα ότι την επιδιώκω , κάνω ότι μπορώ για να την προκαλέσω.

Το ζήτημα όμως είναι σε ποια πόλωση αναφέρεται καθένας...
Η μόνη πραγματική πόλωση για μένα είναι η ΤΑΞΙΚΗ, αυτή που βασίζεται στα δομικά αντιτιθέμενα συμφέροντα εργαζομένων και εργοδοτών και όχι η τεχνητή που παγιδεύει τη σκέψη του κόσμου στο αδιέξοδο ερώτημα του ''ποιός ήταν ο λιγότερο διεφθαρμένος''.

Αν η δεύτερη εκφράζεται μέσα από τα κανάλια και τους αυτόκλητους υπερασπιστές του λαού (βλέπε δημοσιογράφοι), η δεύτερη εκφράζεται μέσα από τη δράση των κατώτερων στρωμάτων που μέσα από ποίκιλες μορφές δράσης αναζητούν τη ρήξη με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και το σπάσιμο των αλυσίδων της αναγκαιότητας (είναι εξάλλου το τελευταίο επιχείρημα του συστήματος).

Η δράση αυτή σε κάθε περίπτωση πηγάζει απο την οργή για την αδικία και μπορεί να είναι συνειδητή και στοχευμένη ή αυθόρμητη και ''τυφλή'', όπως η εξέγερση των μεταναστών στη γαλλία ή αντίστοιχα γεγονότα κοινωνικής έκρηξης στην Ελλάδα. Το ζητούμενο δεν είναι να καταδικάσουμε κάποια μορφή δράσης αλλά με αφορμή αυτή να τεθούν οι όροι για κάτι πιο σταθερό από ευκαιριακές πράξεις απόγνωσης ενάντια στο σύστημα. Μόνο έτσι θα καταφέρει η εργατική τάξη να συγκροτηθεί σε τάξη για τον εαυτό της, να επιλέξει τις σωστές τακτικές και να απαλλαγεί από τους ''εργατοπατέρες'' της. Εν τέλει να διαπαδαγωγηθεί μέσα απο το κίνημα, μαθαίνοντας απο τα σφάλματα, αναπτύσσοντας ταξική συνείδηση, αποκτώντας ταξική ενότητα και αλληλεγγύη.

Ενα ζήτημα που προκύπτει απο μόνο του σε αυτό το σημείο είναι το κατα ποσό η εργατική τάξη έχει προοπτικές αυτοοργάνωσης σε βαθμό που να την καθιστά απειλητική ή έχει οπωσδήποτε ανάγκη το επαναστατικό Κόμμα που θα τη συγκροτήσει και θα καταφέρει να οδηγήσει τον αγώνα της ένα βήμα πέρα απο την απλή διεκδίκηση οικονομικών αιτημάτων.

Εδώ δεν έχω απάντηση καθώς είναι πολύ συνθετο θέμα με ισχυρά επιχειρήματα για κάθε στρατόπεδο. Απλά να υπογραμμίσω ότι είναι σοβαρό λάθος να επικαλούμαστε την απουσία του Κόμματος για να ερμηνεύσουμε καταστάσεις που θα περιμέναμε να γεννηθουν επαναστατικές συγκρούσεις αλλά δεν συνεβη, ενώ από την άλλη η αυτοοργάνωση ούτε πανάκεια είναι ούτε έχει να επιδειξει καποια ουσιαστική νίκη μέχρι τωρα.

Θα κλεισω αφήνοντας ενα ανοιχτό θέμα για τον καθένα αλλά και ένα κάλεσμα προς όλους να αντιπαραβάλλουμε στις μιντιακές και ''αναίμακτες''διαμάχες τους, την πραγματική ΤΑΞΙΚΗ πόλωση και σύγκρουση.