...το ζήσαμε κι αυτό...

Τόσο καιρό παρατηρούσαμε τα γεγονότα. Κυρίως στις ΗΠΑ, πρόσφατα στη Γερμανία... Μαθητές/σπουδαστές εισέβαλαν σε εκπαιδευτικά ιδρύματα με στόχο να προκαλέσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μακελειό... Παρακολουθούσαμε απλά ό,τι συνέβαινε και τα δελτία ειδήσεων γέμιζαν με φράσεις του τύπου "φταίει η κοινωνία", " φταίει η ελεύθερη οπλοκατοχή"...

Χθες το 'φαινόμενο' εμφανίστηκε και στη χώρα μας. Και από χθες το πρωί, βλέπουμε συνεχώς στα ΜΜΕ συζητήσεις για το ότι 'είχε προειδοποιήσει', 'γιατί σταμάτησε στον πρώτο σπουδαστή', 'πού βρήκε τα όπλα' κλπ... Για τις ευθύνες ούτε κουβέντα... Δεν μιλάει τώρα κανείς για τις ευθύνες του περιβάλλοντός του παιδιού, των ΜΜΕ που προβάλλουν τη βία έμμεσα αλλά επίσημα την καταδικάζουν, την κοινωνία που τον αντιμετώπιζε σαν ξένο, ή του κράτους, που προσφέρει εκπαίδευση και όχι παιδεία, έχοντας έτσι δημιουργήσει έτσι μία αδιάφορη και μαλθακή κοινωνία... Άκρα του τάφου σιωπή για τους ηθικά υπεύθυνους...

Διαβάστε τί έγραφε το παιδί αυτό στο προφίλ του sto MySpace:

«Δεν έχω πλεον λόγο να συνεχίσω να ζώ. Δυστυχώς για εσάς, είμαι πολύ εγωιστής για να φύγω και να σας αφήσω να ζήσετε τις γαμημένες ζωές σας. Πριν πεθάνω θα σας στερήσω ότι πολυτιμότερο έχετε. Δεν έχω σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή. Φτύνω κατάμουτρα στην "αξιοπρέπεια" και την "τιμή" σας και σε ότι έχετε ιερό. Έχω πάρει την απόφασή μου και δεν πρόκειται να κάνω πίσω. Οποιοσδήπωτε βρεθεί μπροστά μου το πρωί της 10ης Απριλίου 2009 γίνεται άμεσα στόχος - δεν θα υπάρξει καμία διάκριση στην ηλικία, το φύλο ή την καταγωγή εκείνων που θα δολοφονήσω, για εμένα είστε όλοι σκουπίδια. Θα σας σκοτώσω γιατί έτσι γουστάρω και θα φροντήσω να το...ευχαριστηθώ όσο περισσότερο γίνεται. Για τους περισσότερους απο εσάς μπορεί να ακούγομαι παρανοϊκός, εγκληματίας ή δολοφόνος... Κάνετε λάθος, εσείς είστε τα νοητικώς στερημένα θρασύδειλα εγκληματικά καθάρματα που βρίζουν υπό την κάλυψη της ανωνυμίας, της ιδιότητας του καθηγητή ή των πολυάριθμων παρέων. Μέχρι στιγμής δεν έχω εισπράξει τίποτα άλλο παρά την απόρριψη και την ύβρη των γύρω μου. Σας τα επιστρέφω με την υπόσχεση να περάσετε τις τελευταίες στιγμές σας παρακαλώντας για την ελλεεινή και τρισάθλια ζωή σας - σύντομα θα δείτε πως είμαι άνθρωπος που τηρεί τις υποσχέσεις του... Δεν είμαι αναγκασμένος να δώσω περαιτέρω εξηγήσεις για τις πράξεις μου. Δεν έχω γνωρίσει παρά ένα άτομο που να αξίζει σαν άνθρωπος και με την οποία πίστευα πως είχα ερωτευτεί. Νιώθω πολύ άσχημα που με απέρριψε και ελπίζω πως με ότι κάνω την Παρασκευή θα αλλάξει γνώμη για μένα».

Είναι προφανές ότι το παιδί αυτό δεν αποζητούσε τίποτα παραπάνω από λίγη προσοχή και αγάπη. Αγάπη την οποία δεν εισέπραξε από την αδιάφορη κοινωνία στην οποία ζούμε. Όλοι οι γείτονες και οι φίλοι μιλούσαν για ένα ήρεμο παιδί, και κανένας δεν κατάλαβε τα ψυχολογικά του προβλήματα. Γιατί εκεί μας έχουν οδηγήσει, να μην βλέπουμε το προφανές δίπλα μας...

Αυτή είναι η τακτική του συστήματος: η αποξένωση από τους γύρω μας, ο ξεριζωμός κάθε ανθρωπίας από τους πολίτες... Είδαμε λοιπόν ότι δεν είναι η άδεια οπλοκατοχής που ισχύει στις ΗΠΑ που δημιουργεί το πρόβλημα... Ούτε είναι κάτι μακρινό αυτή η κατάσταση της 'πιο φιλελεύθερης και αποξενωμένης κοινωνίας'. Είναι κάτι που συμβαίνει και εδώ. Είναι το ίδιο σύστημα που εφαρμόζεται και στην Αμερική και στη Γερμανία και στην Ελλάδα που μας έχει φέρει σε αυτή την κατάσταση... Είναι το σύστημα αυτό που αποξενώνει τους ανθρώπους, και τους κάνει να φέρονται με κριτήριο το κέρδος...

Ας ξυπνήσει επιτέλους η κοινωνία! Kαι ας καταλάβει πού μας οδηγεί αυτό το σύστημα... Σε ένα κόσμο βίας, μισαλλοδοξίας και ιδιοτέλειας. Δεν πιστεύω πως οι πολίτες επιδιώκουν κάτι τέτοιο. Αυτό το επιδιώκουν τα μεγάλα συμφέροντα, τα οποία είναι τα μόνα που θα κερδίσουν απο μία τέτοια κοινωνία... Ας μην τους αφήσουμε να καταστρέψουν τον κόσμο μας για το κέρδος...

ΥΓ. Ντροπή σε εφημερίδες όπως η απαράδεκτη Espresso που σήμερα έχει τίτλο "Ο killer με τα μαύρα". Που νοιάζονται μόνο για τα φύλλα που θα πουλήσουν, προβάλλοντας την 'πιασάρικη' πλευρά ενός πολύ σοβαρού ζητήματος. Που θέλουν να προβάλλουν τη ζωή μας σαν σενάριο χολιγουντιανής ταινίας. Αίσχος!