Η ακρόπολη παραμένει κλειστή από τους συμβασιούχους του Υπουργείου Πολιτισμού και ήταν αναμενόμενο ότι μετά από μια τέτοια δήθεν ''ακραία'' διαμαρτυρία θα υπήρχαν απαντήσεις του τύπου ''γίνεστε ακραίοι''
Ετσι ο Σαμαράς (υπουργός πολιτισμού παρακαλώ...) δήλωσε οτι καταδικάζουν την ακρόπολη, χάνουν το δίκιο τους και άλλα λοιπά γραφικά http://www.skai.gr/master_story.php?id=113411
Ανάλογη συζήτηση υπάρχει κάθε φορά που οι εργαζόμενοι μπλοκάρουν το χώρο εργασίας τους, προβάλλοντας τις διεκδικήσεις τους. Αντίστοιχα π.χ. όταν πέρυσι το καλοκαίρι και το χειμώνα είχαμε νεκρούς στο Πέραμα και φυσικά παρέλυσε το σύμπαν , πολλοί βρέθηκαν να κατηγορήσουν τους εργάτες για ''συμπεριφορά που στρέφεται ενάντια στο κοινωνικό σύνολο''.
Μερικά σχόλια πάνω σε αυτό...
Πρωτα απ'όλα οι εργαζόμενοι σε κάθε περίπτωση είναι οι πρώτοι που κάνουν θυσίες σε αυτές τις περιπτώσεις. Ούτε έχουν συμφέρον να χάνουν μισθούς ενώ ,όταν πρόκειται για συμβασιούχους, ρισκάρουν να απολυθούν ανα πασα στιγμή.
Επιπλέον, κανείς δεν έχει κανένα ιδιαίτερο βίτσιο να μπλοκάρει λιμάνια και να κοιμάται σε αποβάθρες (όπως εκαναν οι λιμενεργάτες στις κινητοποιήσεις τους τα τελευταία χρόνια) ούτε οι υπάλληλοι του υπουργείου διακατέχονται απο μίσος για την ακρόπολη ούτε είναι πράκτορες των τουρκων που θέλουν να σαμποτάρουν τον ελληνικό τουρισμό.
Αυτό είναι το ένα σκέλος του αντίλογου. Παράλληλα όμως θα έπρεπε να απαντήσουμε και στις προεκτάσεις των απόψεων του Σαμαρά. Αυτό που ο υπουργός πολιτισμού ξέχασε να προσθέσει (το υπονόησε όμως) είναι οτι υπάρχουν και άλλοι ''πιο ήπιοι'' τρόποι διαμαρτυρίας. Αυτή η άποψη αποτελεί ενα καλό κάλυμμα για τον εκάστοτε κυβερνητικό εκπρόσωπο που δεν θέλει να ξεσηκώσει το μένος της κοινωνίας λέγοντας ''έχετε άδικο'' αλλά προτιμά να διοχετεύσει την οργή σε άλλους πιο ακινδυνους (και αναποτελεσματικούς) τρόπους διαμαρτυρίας.
Η θέση αυτή ,όπως είπαμε, είναι αναμενόμενη απο έναν κυβερνητικό εκπρόσωπο αλλά πλέον βρίσκει πολλούς οπαδούς και σε ευρύτερα κοινωνικά (μικροαστικά συνήθως) στρώματα. Ετσι υπάρχει μια έμμεση πίεση για διαφορετικές μορφές κινημάτων που δηθεν ''δεν θα βλάπτουν το κοινωνικό σύνολο'', για παράδειγμα οι φοιτητές δεν θα κλείνουν το δρόμο, οι δάσκαλοι δεν θα απεργούν και οι απλήρωτοι συμβασιούχοι δεν θα μπλοκάρουν την ακρόπολη.
Εδώ πλέον μπαίνουμε σε λογικές έκθεσης λυκείου που τα πάντα λύνονται με ''δημοκρατικό διάλογο'' (τι καραμέλα και αυτή). Οι συμβασιούχοι στέλνουν επιστολή διμαρτυρίας στον υπουργό, μετά αυτός τους καλεί στο υπουργείο να μιλήσουν , γίνονται αμοιβαίες υποχωρήσεις και τελικά όλοι είναι ευχαριστημένοι και η ακρόπολη ανοιχτή. Με τον ίδιο τρόπο δρουν και οι εργαζόμενοι σε όλο το δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα
Μετά το τέλος του παραμυθιού, ας γίνουμε λίγο ρεαλιστικοί...
Ο διάλογος ενέχει διαλεκτική σύγκρουση και οι απόψεις που θα κατατεθούν αντικατοπτρίζουν τις υλικές συνθήκες ζωής των συνδιαλεγόμενων. Ο λειτουργεί ανάλογα με τη θέση του στην παραγωγή και προσπαθεί να προασπίσει τα συμφέροντα μέσα απο διάφορες μορφές πίεσης. Κατα κανόνα, η άρχουσα τάξη έχει νομιμοποιήσει τη μορφή βίας που αυτή αξιοποιεί ενώ δαιμονοποιεί συνεχώς όλες τις άλλες μορφές, είτε μέσα απο τη θέσπιση νόμων είτε (αυτό συνηθίζεται σήμερα) μεσα απο τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ.
Ετσι ο Σαμαράς (υπουργός πολιτισμού παρακαλώ...) δήλωσε οτι καταδικάζουν την ακρόπολη, χάνουν το δίκιο τους και άλλα λοιπά γραφικά http://www.skai.gr/master_story.php?id=113411
Ανάλογη συζήτηση υπάρχει κάθε φορά που οι εργαζόμενοι μπλοκάρουν το χώρο εργασίας τους, προβάλλοντας τις διεκδικήσεις τους. Αντίστοιχα π.χ. όταν πέρυσι το καλοκαίρι και το χειμώνα είχαμε νεκρούς στο Πέραμα και φυσικά παρέλυσε το σύμπαν , πολλοί βρέθηκαν να κατηγορήσουν τους εργάτες για ''συμπεριφορά που στρέφεται ενάντια στο κοινωνικό σύνολο''.
Μερικά σχόλια πάνω σε αυτό...
Πρωτα απ'όλα οι εργαζόμενοι σε κάθε περίπτωση είναι οι πρώτοι που κάνουν θυσίες σε αυτές τις περιπτώσεις. Ούτε έχουν συμφέρον να χάνουν μισθούς ενώ ,όταν πρόκειται για συμβασιούχους, ρισκάρουν να απολυθούν ανα πασα στιγμή.
Επιπλέον, κανείς δεν έχει κανένα ιδιαίτερο βίτσιο να μπλοκάρει λιμάνια και να κοιμάται σε αποβάθρες (όπως εκαναν οι λιμενεργάτες στις κινητοποιήσεις τους τα τελευταία χρόνια) ούτε οι υπάλληλοι του υπουργείου διακατέχονται απο μίσος για την ακρόπολη ούτε είναι πράκτορες των τουρκων που θέλουν να σαμποτάρουν τον ελληνικό τουρισμό.
Αυτό είναι το ένα σκέλος του αντίλογου. Παράλληλα όμως θα έπρεπε να απαντήσουμε και στις προεκτάσεις των απόψεων του Σαμαρά. Αυτό που ο υπουργός πολιτισμού ξέχασε να προσθέσει (το υπονόησε όμως) είναι οτι υπάρχουν και άλλοι ''πιο ήπιοι'' τρόποι διαμαρτυρίας. Αυτή η άποψη αποτελεί ενα καλό κάλυμμα για τον εκάστοτε κυβερνητικό εκπρόσωπο που δεν θέλει να ξεσηκώσει το μένος της κοινωνίας λέγοντας ''έχετε άδικο'' αλλά προτιμά να διοχετεύσει την οργή σε άλλους πιο ακινδυνους (και αναποτελεσματικούς) τρόπους διαμαρτυρίας.
Η θέση αυτή ,όπως είπαμε, είναι αναμενόμενη απο έναν κυβερνητικό εκπρόσωπο αλλά πλέον βρίσκει πολλούς οπαδούς και σε ευρύτερα κοινωνικά (μικροαστικά συνήθως) στρώματα. Ετσι υπάρχει μια έμμεση πίεση για διαφορετικές μορφές κινημάτων που δηθεν ''δεν θα βλάπτουν το κοινωνικό σύνολο'', για παράδειγμα οι φοιτητές δεν θα κλείνουν το δρόμο, οι δάσκαλοι δεν θα απεργούν και οι απλήρωτοι συμβασιούχοι δεν θα μπλοκάρουν την ακρόπολη.
Εδώ πλέον μπαίνουμε σε λογικές έκθεσης λυκείου που τα πάντα λύνονται με ''δημοκρατικό διάλογο'' (τι καραμέλα και αυτή). Οι συμβασιούχοι στέλνουν επιστολή διμαρτυρίας στον υπουργό, μετά αυτός τους καλεί στο υπουργείο να μιλήσουν , γίνονται αμοιβαίες υποχωρήσεις και τελικά όλοι είναι ευχαριστημένοι και η ακρόπολη ανοιχτή. Με τον ίδιο τρόπο δρουν και οι εργαζόμενοι σε όλο το δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα
Μετά το τέλος του παραμυθιού, ας γίνουμε λίγο ρεαλιστικοί...
Ο διάλογος ενέχει διαλεκτική σύγκρουση και οι απόψεις που θα κατατεθούν αντικατοπτρίζουν τις υλικές συνθήκες ζωής των συνδιαλεγόμενων. Ο λειτουργεί ανάλογα με τη θέση του στην παραγωγή και προσπαθεί να προασπίσει τα συμφέροντα μέσα απο διάφορες μορφές πίεσης. Κατα κανόνα, η άρχουσα τάξη έχει νομιμοποιήσει τη μορφή βίας που αυτή αξιοποιεί ενώ δαιμονοποιεί συνεχώς όλες τις άλλες μορφές, είτε μέσα απο τη θέσπιση νόμων είτε (αυτό συνηθίζεται σήμερα) μεσα απο τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που προβάλλει ως ενδεδειγμένο και αποδεκτό μέσο πίεσης το διάλογο. Ταυτόχρονα όμως έχουν εξασφαλίσει την ετοιμότητα όλων των δικών τους μέσων πίεσης που απαρτίζονται συνήθως απο τμήματα του κρατικού μηχανισμού. Ετσι, καλούν σε ένα ''στημένο'' διάλογο καθώς πίσω από κάθε τους πρόταση υφέρπει η απειλή της (νομιμοποιημένης) βίας.
Είναι προφανές ότι ένα τέτοιος διάλογο είναι ανούσιος αφού η μια συγκρουόμενη πλευρά μπορεί ανα πάσα στιγμή να επιβληθεί. Μέσα απο αυτά, προκύπτει το συμπέρασμα ότι ένας διάλογος αποκτά αξία όταν οταν τα δύο μέρη έχουν ίση εξουσία και αντίστοιχη πρόσβαση σε μέτρα πίεσης.
Στην προκειμένη περίπτωση, η ανισότητα είναι δομικό κομμάτι του συστήματος και θα ήταν ουτοπικό να περιμένουμε ώστε οι εκμεταλλευόμενοι να εξισωθούν με τους εκμεταλλευτές ώστε να προβούν σε διαλογική (διαλεκτική) σύγκρουση. Αντίθετα, καλούνται να δράσουν και να αναπτύξουν τα δικά τους μέσα πίεσης με μόνο κριτήριο την αποτελεσματικότητα και όχι τη νομιμοφρόσύνη. Αφού το κίνημα τους αποκτήσει έρεισμα στην κοινωνία και δυναμική, τότε μπορούν να διαπραγματευθούν σε όσο το δυνατόν καλύτερες συνθήκες, χωρίς να χάνουν τα ριζοσπαστικά τους χαρακτηριστικά και χωρίς να υπαναχωρούν στις διεκδικήσεις τους.
ουφ...
Το κούρασα πολύ αλλά δεν πειράζει...
Απλοποιώ, συνοψίζω και τελειώνω : ΚΛΕΙΣΤΗ ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου