Δεν θα μπω στη διαδικασία να εκθειάσω τον Ομπάμα λόγω χρώματος ούτε θα παρασυρθώ απο τον ενθουσιασμό των media επειδή οι ΗΠΑ εξέλεξαν''προοδευτικό'' πρόεδρο. Σε κύρια θέματα ξέρουμε ποιος καθορίζει τη γραμμή των ΗΠΑ : οι τράπεζες και οι πολυεθνικές που χρηματοδότησαν τον Ομπάμα όχι επειδή τον συμπάθησαν αλλά ,προφανώς, επειδή έτσι εξασφάλισαν ότι θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντα τους. Ταυτόχρονα καλό είναι να μην τρέφουμε αυταπάτες ότι υπάρχει ''συγκρατημένος'' ιμπεριαλισμός ή ''με μέτρο''. Αν οι ανάγκες (του κεφαλαίου) οδηγούν σε πολεμική σύρραξημ, αυτό θα συμβεί και δεν βλέπω γιατί ο Ομπάμα θα ακολουθήσει διαφορετική γραμμή.
Νομίζω οτι το φαινόμενο ''Ομπάμα'' πρέπει να προσεγγισθεί τελείως διαφορετικά, θα έπρεπε να εξετάσουμε τη σημαίνει η εκλογή του (με αυτά τα ποσοστά) για την αμερικανική άρχουσα τάξη ως προς την αντιμετώπιση της κρίσης αλλά και ως προς τον ανταγωνισμό με το ευρωπαικό κεφάλαιο. Φυσικά, τα δύο αυτά ζητήματα είναι απόλυτα αλληλένδετα αφού οι καπιταλιστές που (με τη βοήθεια του κράτους) θα βγουν με τις μικρότερες απώλειες από την κρίση θα είναι αυτοί που θα παραμείνουν στο προσκήνιο και πιθανώς θα έχουν την ευκαιρία να εξαγοράσουν ανταγωνιστές τους, οι οποίοι υπέστησαν σοβαρές ζημιές απο την κρίση.
Η αμερικάνικη αστική τάξη έχει εξ αρχής το πλεονέκτημα του ενιαίου οικονομικού χώρου που αποτελούν οι ΗΠΑ. Παρά τις (αρκετά επιτυχημένες) προσπάθειες του ευρωπαικού κεφαλαίου να συμβεί κάτι αντίστοιχο στην ήπειρο μας, μέσα απο την Ε.Ε. και των Συνθηκών που αυτή προώθησε (πχ Μααστριχτ), η διαφορά εξακολουθεί να υπάρχει καθώς οι συνθήκες δεν είναι παντου στην Ευρώπη εξ ίσου ευνοικές για επενδύσεις.
Στο δεδομένο αυτό πλεονέκτημα έρχεται να προστεθεί μια ισχυρή πολιτική εξουσία, η οποία πρόσφατα πήρε μαζική λαική εντολή και δείχνει αποφασισμένη να εφαρμόσει ''νεο''κενσυανές πολιτικές για να βγάλει τις επιχειρήσεις από την κρίση. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι , σε περίοδο κρίσης, χωρίς ένα σταθερό αστικό εποικοδόμημα, αποφασισμένο να διατηρήσει την ''κοινωνική ειρήνη'' , υπάρχει κίνδυνος να προκύψει μια πραγματική κοινωνική-ταξική εξέγερση που στην καλύτερη (για αυτούς) περίπτωση θα μειώσει κατά πολύ τα κέρδη τους ενώ στη χειρότερη(πάντα για αυτούς) θα υπάρξει μια ολική ανατροπή του αστικού καθεστώτος.
'' Των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν''...
Στον αντίποδα, το ευρψπαικό κεφάλαιο δεν φαίνεται να είναι ιδιαίτερα προετοιμασμένο. Η Ε.Ε. δεν έχει ακόμα κάποιο ολοκληρωμένο πλάνο και προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις πρώτες συνέπειες της κρίσης με το ανεπαρκές Σύμφωνο Σταθερότητας , το οποίο έχουν φτάσει να αμφισβητούν ακόμα και οι πολιτικές δυνάμεις που το στήριξαν. Στην προσπάθεια της να σχεδιάσει μια νέα, ενιαία στρατηγική για την Ευρωζώνη έρχεται αντιμέτωπη με δύο προβλήματα. Αφενός με το υψηλό δημοσιονομικό ελλειμμα κάποιων χωρών όπως η Ελλάδα, το οποίο τους περιορίζει και τους υποχρεώνει να χαράξουν πορεία οικονομικής λιτότητας δηλαδή να οξύνουν ακόμη περισσότερο τις οικονομικές αντιθέσεις και να προκαλέσουν την ακόμα μεγαλύτερη οργή του λαού. Αφετέρου, οι πολιτικές ηγεσίες της Ε.Ε. νιώθουν τους κλυδωνισμούς των ταξικών αντιθέσεων καθως οι λαοί της Ευρώπης αντικρύζουν την πραγματική φύση του καπιταλισμού. Είτε σε ανεπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες (βλ. Γαλλία) είτε σε περιφερειακές δυνάμεις (βλ. Ελλάδα) οι δεξιές ηγεσίες δέχονται μεγάλες πιέσεις και αδυνατούν να προωθήσουν ''μεταρρυθμίσεις'' είτε στο χώρο της οικονομίας είτε σε άλλους άμεσα σχετιζόμενους όπως η παιδεία.
Τα δύο αυτά άμεσα συνδεόμενα και αλληλοεπηρεαζόμενα προβλήματα γεννούν πληθώρα άλλων και αποτελούν τον κύριο πονοκέφαλο του ευρωπαικού κεφαλαίου που παράλληλα βλέπει την άνοδο του ρώσικου και του ασιατικού που επιδιώκουν να αρπάξουν μερίδιο απο την ευρωπαική αγορά.
Ως εδώ προσπάθησα πολύ σχηματικά να αποδώσω τις αντιθέσεις που αναπτύσσονται μέσα στην άρχουσα τάξη σε διεθνές επίπεδο. Ταυτόχρονα όμως θέλω να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα του πολίτη κατώτερων στρωμάτων.
Ολα τα παραπάνω είναι ιδιαίτερα σημαντικά και θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στα επόμενα χρόνια παρ' όλα αυτά ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ. Φαίνεται αυτονόητο αλλά δεν είναι. Τα ΜΜΕ ,απο τα πρώτα δέιγματα της κρίσης και μετά, έχουν επικεντρώσει το ενδιαφέρον τους στις μεταπτώσεις των κερδών και στις συγχωνεύσεις ή πτωχεύσεις εταιρειών. Θα μπορούσε να αντιτείνει κάποιος ότι η πτώχευση είναι μείζον θέμα των εργαζόμενων αφού χάνουν τη δουλειά τους αλλά ακόμα και σε αυτή την περίπτωση τα Μέσα εξετάζουν το ζήτημα απο τη μεριά του εργοδοτή ενώ αρκούνται σε μια αναφορά στις θέσεις εργασίας που χάθηκαν ενώ συχνά ''ξεχνούν'' να αναφέρουν μαζικές απολύσεις που οι εργοδότες με θράσος ανακοινώνουν εκ των προτέρων. Σε μια περίοδο κρίσης ο εργαζόμενος δέχεται πιέσεις που αφορουν στην καλύτερη τη μείωση μισθού και παροχών και στη χειρότερη την απόλυση του. Ταυτόχρονα με αυτά τα απτά προβλήματα, τα κανάλια προσπαθούν να του μεταδώσουν τα άγχη των αστών που η κρίση έριξε στα χέρια ''συναδέλφων'' τους.
Ο εργάτης οφείλει να κοιτάξει αποκλειστικά και μόνο το συμφέρον του και να πιέσει για την ικανοποιήση των δικών του διεκδικήσεων και τη διασφάλιση των δικών του συμφερόντων και όχι να ανησυχεί για το αν η Ε.Ε. θα καταφέρει να σχεδιάσει ένα νέο ''Μααστριχτ'' για να στηρίξει τα ευρωπαικά μονοπώλια. Ακόμα περισσότερο, του δίνεται η ευκαιρία να μπλοκάρει τέτοιες διαδικασίες και να ταράξει συθέμελα το αστικό εποικοδόμημα ώσπου να επιτύχει την κατάρρεση του
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου